Joepie, ik kan weer bloggen!

Joepie, de site is gemaakt! Ik wou al eerder een berichtje posten maar er was iets mis met de site dus kon ik geen bericht meer schrijven. Ondertussen kan ik weer tot publicatie overgaan en naar hartenlust bloggen.

Eerst en vooral wil ik toch wel eens zeggen dat  jullie zeker niet moeten denken dat erasmus enkel vakantie is. Wij worden namelijk echt wel intellectueel uitgedaagd. Ik geef jullie hiervan graag een voorbeeld mee: het studentenrestaurant à la Freie Universität Berlin.

 

Dit gezegd zijnde, kan ik jullie vertellen hoe mijn week was. Woensdag zijn Dyane, Jennie, Sybren en Sofie bij mij komen koken. We hebben rijst met groentjes en zelfgemaakte saus van curry en kokos gemaakt. Was heel leuk en lekker. We hebben besloten er een wekelijkse traditie (met elke week een ander thema) van te maken en deze week beginnen we al lekker evenwichtig: een Nachspeise-avond.

 

 

 Donderdag was het niet enkel de verjaardag van mijn liefste zusje maar ook de dag van de uitstap naar de Reichstag. Heel impossant en vooral interessant.

Ik en Josefin (Zweden) van mijn klas

 

Katri (Finland), Dyane (Nederland) en ik 

Berlijn van bovenop de Reichstag

 

Op vrijdag had Claus voor ons een grammaticatest gepland. Deze was niet zo moeilijk. We moesten nur 6 zinnetjes omzetten in de passief. Daarna werd het weekend ingezet en niets te vroeg want het was een uitputtende week. Op vrijdag heb ik het ook wel gehad met al Claus zijn gezucht, zijn vele ‘Gottchen’, ‘Mann’, ‘Leute’, ‘Mensch doch’, ‘Scheisse’’,.. en dan ben ik immer blij dat ik daar pas op maandag weer gehoor aan moet geven. J

‘s Avonds gingen Sybren, Sofie, Dyane, Jennie en ik naar een club gaan en hadden we eerst bij Jennie thuis afgesproken. De avond werd gevuld met de ‘Heute show’ kijken IN het Duits (Claus zou zo trots zijn op ons), time’s up (best moeilijk in Duits), veel lachen en praten en uiteindelijk was het al bijna half 3 ’s nachts en zijn we uitgeput naar huis gegaan. Nächste Woche dan maar de echte club maar het was echt een fijne avond!

Dan was er lazy Samstag. Ik heb niet zo veel uitgespookt, buiten mijn kamer eens gestofzuigd, een wasmachientje ingestoken, ... dat moet tenslotte ook gebeuren. Jennie en Dyane zijn wel nog mee komen koken tegen half 8 en Sybren en Sofie zijn daarna nog naar me afgezakt om met z’n allen film te kijken.

Het is hier natuurlijk ook niet altijd rozengeur en maneschijn maar dat is het nergens. Ik heb ook wel eens dagen dat ik minder lach of moe ben omdat mijn bovenbuur nog maar is besloten heeft zijn hele inboedel in het holst van de nacht te herorganiseren of dat ik verlang naar eten dat al klaargemaakt is of naar een knuffel van iemand vertrouwd. Maar voorlopig ben ik gelukkig gespaard gebleven van echte heimwee en ik was vrijdag echt verbaasd dat ik hier al 3 weken ben! En ergens ook wel trots, dat mag soms vind ik.

Ik heb deze week ook ontdekt dat mijn buurman in de kamer naast mij (Hasan) eigenlijk best tof is. Daarvoor kwamen we vaak niet verder dan ‘Hallo’ en ‘Tschüss’ maar deze week hebben we echte conversaties gevoerd, wat ik top vind omdat ik dan altijd Duits kan spreken en beter word en omdat het leuk is een toffe huisgenoot te hebben. En voor de koppelaars en romantische zielen onder jullie: het is absoluut geen potentieel, laten we daarover duidelijk zijn.

Dat elke taal zijn eigen spreekwoorden en gezegden heeft, heb ik deze week ook zelf nog is mogen onder vinden met de hierboven beschreven buur. Ik had hem gemaild om hem nog is te bedanken voor zijn hulp bij de Duitse tekst, waarop hij me terugstuurt dat het allemaal graag gedaan is en dat ik bedankt ben voor de bloemen. Ik voelde me direct schuldig toen ik dat las want ik had absoluut geen bloemen afgegeven en vroeg me dan eigenlijk ineens ook wel af van wie die bloemen dan wel waren. Eerlijk als ik ben, schreef ik hem lief en verontschuldigend terug dat die bloemen eigenlijk niet van mij kwamen.. Blijkt dat de Duitsers gewoon ‘bedankt voor de bloemen’ zeggen in plaats van ‘bedankt voor het compliment’. Ja zeg, dat was nog eens een figuur slaan! Gelukkig kon hij er mee lachen, en ik ook. Ik was al lang blij dat ik niet had gezegd dat hij ze veel water moest geven.

Ik had zaterdag al wat aan dit blogbericht gewerkt en ondertussen is er al een deuk gekomen in de tofheidsfactor van mijn buur. Het was horrorzondag gisteren. Zaterdagavond had het nog wel lang geduurd eer dat iedereen naar huis was en ik lag tegen half 4 denk ik in bed. Zondag had ik dan afgesproken met Jennie om te gaan lopen om 13 uur (kwestie van de lazy Samstag te compenseren en het weekend in evenwicht te houden). Ik besloot geen wekker te zetten, aangezien ik al in geen 100 jaar nog tot 13 uur heb geslapen. Maar natuurlijk werd ik ineens wakker van de bel (door mijn oordoppen heen) en keek ik op de klok, het was dus al 13 uur! Ik kwam Hasan nog tegen in de gang en die zei me nog dat ik geen sleutel moest meenemen (dat is tenslotte onhandig bij het lopen) en weg waren we. Een uur later kwamen we terug en wat je vreest, gebeurde. Onze vriendelijke, behulpzame vriend van hiernaast deed niet open. Een uur en half heb ik hier zitten wachten (Jennie was naar huis gegaan) en heb zeker 30 keer gebeld maar meneertje deed niet open. Ik ben dan maar hier in de gang wat hulp gaan vragen maar behulpzaam zijn ze hier niet (‘ze hadden geen internet’ yeah right!) dus uiteindelijk hier beneden naar een café om hulp gevraagd. Ik had al rode ogen van hier een uur geweend te hebben en verkleumd van de koude na mijn loopje en moest het dan nog is duidelijk, vriendelijk en in een andere taal gaan uitleggen. De man had duidelijk medelijden met mij en bood me een koffietje of theetje aan maar ik bedankte hem en zei dat ik het nog maar is ging proberen aan de deur. Gelukkig was onze eekhoorn uit zijn winterslaap ontwaakt en deed hij de deur open! Hij had deze week echt niet gelogen toen hij vertelde dat er een bom naast zijn bed kon ontploffen en zelfs daar door zou slapen. Ik ben snel in de warme douche gegaan en ondertussen ben ik weer wat op temperatuur maar amused was ik not at all. Het ergste vond ik de onzekerheid dat ik niet wist wanneer ik nu binnen zou geraken. Maar ik vind dat je ofwel niet voorstelt om de deur open te doen en je sleutel thuis te laten maar als je dat wel doet, zorg dan tenminste dat je die deur opent he! Grrrrrrr!

Ondertussen ben ik weer helemaal goed gezind. Het was echt een fijn loopje en ik kom echt goed overeen met Jennie. Nina belde me dan op om te vragen of ik zin had om vandaag samen naar een tentoonstelling te gaan en ik was blij dat ze hiervoor aan mij dacht. Daarnaast skypte ik nog even met de liefste meter van de wereld en dat maakte me o zo blij! Het laatste goede nieuwsje kwam van Eline die me stuurde dat haar ticket richting Berlijn geboekt is, jihaaaaaa! En zo is het altijd belangrijk de goede, positieve dingen te onthouden, dus ook van deze horrorzondag :).

Vandaag zijn we (Nina, Aliesje, Chloé en ik) dan naar de fototentoonstelling van Diane Arbus geweest. Dat was leuk om eens te doen. En die Duitsers hebben steeds minder geheimen voor mij. Ik was daar naar een foto aan het kijken en plots begon zo'n oud koppeltje naast mij een gesprekje en ik kon dat gewoon helemaal volgen. Dat was toch wel een glimlachmoment van de dag! Zonder af te luisteren natuurlijk :).

Sorry dat het weer zo een epistel is geworden. Ik zal volgende keer proberen meer stukjes te schrijven maar omdat de blog niet werkte, moest ik het dus opsparen. Ik wens jullie allemaal een hele fijne week toe. En geef toch nog graag een mooie spreuk mee: ‘Je kan de wind niet veranderen, maar de stand van de zeilen bepaal je zelf.’ (A. Karssen)